23.06.06

စိတ္ညစ္တာေတြကို ထုတ္ေျပာလို့ မရဘူး။ ဘာေတြ စိတ္ညစ္ေနရလဲ။ ဒါေတြလည္း ရင္ထဲမွာပဲ ရွိတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလေတာ့ မိန္းမေတြလို ရွိုက္ျကီးတငင္ေတြ ငိုတတ္ခ်င္ရဲ့။ ဒါေပမယ့္မယ့္ ငါ့မ်က္ရည္ေတြ ဘယ္ေရာက္ေနခဲ့လဲ။ ဘဝဟာ ဘာမွ မရွိတာ ေကာင္းတယ္။ ဘဝမွာ ဘာကိုမွ မတတ္တာ ေကာင္းတယ္။ ဘဝဟာ နလပိန္းတုန္း ျဖစ္ရတာ ေကာင္းတယ္။ ဘာကိုမွ မလိုခ်င္ မမက္ေမာ မိရင္လည္း အေကာင္းသား။ အားလံုးကို ေမ့ပစ္ျပီး အလုပ္ေတြနဲ့ ကြန္ျပူတာထဲမွာ စိတ္နွစ္ဖို့ ျကိုးစားတယ္။ ျပန္ေပါှလာတဲ့ အခ်ိန္မွာ လူဟာ တာေဝး အေျပးသမား တစ္ေယာက္လို နံုးခ်ိ သြားရျပန္တယ္။ ငါဟာ အသံုးမက်သူ တစ္ေယာက္ပဲ။ ငါဟာ ငါနဲ့ မလိုက္ဖက္တဲ့ လူေတြျကားမွာ ရွင္သန္ခဲ့ရတယ္။ ငါငတံုး ျဖစ္ခ်င္တယ္။ ေခတ္ကာလကလည္း ငါလို ေကာင္အတြက္ အလုပ္ မရွိဘူး။ ငါကလည္း သူမ်ား လက္ေအာက္မွာ ပိုက္ဆံ တစ္ခုတည္းအတြက္ ေမာှဖူးျပီး အလုပ္ လုပ္ခ်င္တဲ့ေကာင္ မဟုတ္ဘူး။ ငါတတ္တဲ့ ပညာက စိတ္ကူးေလးနဲ့ အေတြးေလးနဲ့ ဈာန္ဝင္စားျပီး လုပ္ရတဲ့ ဘာသာရပ္။ Pressure ေတြ အေျပာအဆိုေတြကို ငါမခံနိုင္ဘူး။ ဒါကလည္း ငါ့အားနည္းခ်က္ပဲ။ ျမန္မာျပည္မွာ အလုပ္ ျပန္လုပ္ခ်င္တယ္လို့ ေျပာေတာ့ ငါ့သူငယ္ခ်င္းေတြက အဆင္မေျပတဲ့ အေျကာင္းေတြ ညည္းျကတယ္။ ငါ့အိမ္က ငါ့ကို စကဿငာပူ ျပန္သြားဖို့ ေျပာတယ္။ အေမရယ္. စကဿငာပူဟာ က်ြန္ေတာ့ အတြက္ ေအာင္ေျမ မဟုတ္ဘူးလို့ ေျပာရမလား။ အရင္က ငါ့ပံုစံနဲ့ဆို စကဿငာပူ မကလို့ ဘယ္နိုင္ငံမဆို အဆင္ေျပမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ ငါေျပာင္းလဲခဲ့ျပီ။ ငါအမ်ားျကီး ေျပာင္းလဲသြားတယ္။ အရင္ ၆ နွစ္က ငါ၊ အရင္ ၃ နွစ္ကငါ၊ အရင္ တစ္နွစ္ကငါ လံုးဝ မတူေတာ့ဘူး။ လူေတြနဲ့ ဆက္ဆံတဲ့အခါ စကားေတြ အမ်ားျကီး ေျပာရတယ္။ ငါစကား မေျပာခ်င္ဘူး။ အရင္က သိပ္စကားမ်ားတဲ့ ငါဟာ နွုတ္ေတြ ဆြံ့အလာတယ္။ မိဘေတြကို အားနာတယ္။ ငါ့အတြက္ ပိုက္ဆံေတြ အမ်ားျကီး ကုန္ရတယ္။ ငါဘာျဖစ္ေန ျဖစ္ေန ငါ့အေပါှ ေကာင္းျကတယ္။ မိသားစုဆိုတာ ေနြးေထြးပါတယ္။ ငါ့ဆရာမက ငါ့ကို ေက်ာင္းျပန္လာတက္ဖို့ ေျပာတယ္။ ငါေသခ်ာ စဉ္းစားရမယ္။ ဘဝမွာ ဂငယ္ေကြ့ေတြ မ်ားခဲ့တယ္။ ငါဘာျဖစ္ခ်င္သလဲ။ တကယ္ဆို ငါဘာမွ မျဖစ္ခ်င္ဘူးေလ။