Min Khaik Soe San

ကံဆိုးေကာင္



သည့္ထက္ပိုျပီးေမွာင္စရာ...
ဘာက်န္ေသးလို့လဲ
လ်ွပ္စီးေတြ လက္လက္ျပေနတာကိုပဲ
ယံုျကည္ပစ္လိုက္ရေတာ့မယ္...။

ေကာင္...မ...ေလး...ေရ...
စပယ္ေတြ တဝုန္းဝုန္း ရြာခ်ခဲ့တာေတာင္မွ
ငါဆိုတဲ့ေကာင္က
ရနံ့ တစ္ခုတစ္ေလေတာင္
စိုစြတ္ခြင့္ မရပါဘူး။

စိတ္ကူးေတြ အေအးပတ္တာပဲ
အဖတ္တင္ေတာ့ရဲ့...

အေရာင္းျပခန္းတစ္ခုရဲ့ နံရံမွာ
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ခ်ိတ္ဆြဲျပသထားတာလည္း
၂၆ နွစ္သာ ျကာသြားတယ္
တစ္ခါမွ ေဈးေကာင္းေပးဝယ္တာ မခံရပါဘူး။

အခုေတာ့ ... ေဟာဒီ ေကာင္မေလးကိုပဲ
ေက်းဇူးေတြ တင္ပစ္လိုက္ရေတာ့မယ္...
ဝယ္သူမရွိတဲ့ ငါ့ကို
နံရံေပါှက ျဖုတ္ခ် ခိုးယူသြားလို့...

ငါ့ရဲ့ မြတ္သိပ္ျခင္းေတြကို သယ္ပိုးသြားတဲ့
ခ်စ္လွစြာေသာ သူခိုးမေလးေရ...
ေပးပါ... ေပးခဲ့ပါ

ငါ့ရဲ့ လက္နက္ခ်ခြင့္ကို
သနားသျဖင့္ ေပးခဲ့ပါ။
ငါ့ရဲ့ အမည္နာမ မရွိတဲ့အျဖစ္နဲ့
မင္းစတိုခန္းရဲ့ ေထာင့္က်ဉ္းမွာ
ေဟာင္းေဟာင္းျမင္းျမင္း လြွင့္ပစ္ခံထားရာက
တရားဝင္ ေသဆံုးခြင့္ ေပးပါ။
ေဝးကြာျပီ ဆိုမွေတာ့
ငါ့ တနဂဿငေနြကို ငါ ဖန္ဆင္း
တစ္ေန့ခင္းလံုးပဲ အိပ္ပစ္လိုက္ေတာ့မယ္။

အဲဒါပါပဲ... ေကာင္မေလးရယ္
သည့္ထက္ပိုျပီး ေမွာင္စရာ
ဘာက်န္ေသးလို့လဲ

မတန္ပါဘူးကြယ္...
အဲဒီ...ကံျကမဿမာဆိုတဲ့ တေစဿဆတစ္ေကာင္က
(ငါ့ကို) ေသေအာင္ပဲ ေျခာက္လွန့္ေနေရာ့တယ္...။


မင္းခိုက္စိုးစန္


Min Khaik Soe San
See more Poems here : Myanmar Modern Poem